فصل سوم سالی صبور
هنوز
موازی راه ایستاده ام
یادم بماند آفتاب
سر از کدام سو زده امروز
هوای آمدنت
مرا دوباره گرفته است ...
محمد علی رستمی
نوباوه جوان شود ٬ جوان پیر شود
حق است پیر هم زمینگیر شود
من منکر قانون طبیعت نشوم
ترسم که برای عاشقی دیر شود
محمد علی رستمی
چشم در چشم
مثل گرگها
مقابل نشستیم
غافل از این که
در خوردن آدمها ،
چشمهایت
حریص تر بودند ...
محمد علی رستمی
در باغ تو گل وا شده، از باغبانی دیگر است
زیبایی ویرانه ات از نکته دانی دیگر است
فرهاد بودم کوه بود ، من راه بر کوهت زدم
این راه هموار تو از کوی و مکانی دیگر است
دیوار ما کوتاه بود ، کوتاهتر هم می شود
دیوار تو بالا شده ، از نردبانی دیگر است
در را مبند ای باغبان ، زیرا نمی دانی هنوز
فردا نیازت بیشتر بر دوستانی دیگر است
این روزها پایان شود از همدلی غافل مشو
این باغ مهرش بیشتر بر باغبانی دیگر است
محمد علی رستمی
وقتی طوفان می‌آید
همه چیز را با خود می‌برد
حتی سایه ات را ،
حالا بدون سایه برگشته‌ام و
بدنبال نسیم می‌گردم !
محمد علی رستمی (وصال)
اینجا نیامدی و ندیدی که کیستم
در خشکسال عاطفه نم نم گریستم
جنگل به احترام گلی قد کشید و سوخت
من هم خدا کند که به پایت بایستم
محمدعلی رستمی
داد از من و تو ، حاصل اگر داد نباشد
می شد که زمین شاهد بیداد نباشد
قانع نشده چشم من از باغ تو هرگز
سیبی که به رنگش نگرم شاد نباشد
ای کاش زمین شوق تکامل کند ، ای کاش
سرخوش شود و در پی امداد نباشد
با قحطی و آواره گی جنگ ستیزد
عمری که فنا رفته و برباد نباشد
امروز لبت وا شود از شادی فردا
زشتی و بدی در پی بنیاد نباشد
ای کاش دلم روی دلت بند پذیرد
اندوه "وصالت" دگر "ای داد" نباشد
محمد علی رستمی "وصال" تیرماه ۱۳۹۲
در یک غروب غمزده در پشت پنجره
یادش بخیر!
خاطره ها را قدم زدیم
آنجا که التهاب شکفتن نمرده بود
دیدی چه زود
خاطره هامان بزرگ شد !
از محمد علی رستمی
تا وقت سحر به ره سپارید مرا من رفتنی ام نگه مدارید مرا
حالا که هوای تازه ای می آید
بهتر که به حال خود گذارید مرا
از : محمد علی رستمی
سلامم ماند از یاران نیامد
دلم دریا شد و طوفان نیامد
چرا گیتی چنین زایید ما را
که "عشق آسان" شد و آسان نیامد
من و نی از "نیستان" دور ماندیم
نیستان دود شد باران نیامد
به سختی کرد عادت درد هستی
طبیب آمد دلا درمان نیامد
چرا من بی سبب فریاد کردم
که گرگ آمد ولی چوپان نیامد
درون کوره راهی تا دم صبح
فقط دیو آمد و انسان نیامد
ز اول مشت من وا شد برایت
نوشتم «آب ، بابا » ... نان نیامد
قطار برزخی فریاد سر داد
خطر آمد ، چرا دهقان نیامد
دیماه 1390 - محمد علی رستمی ( وصال )
محمد علی رستمی در سوم مرداد ۱۳۳۹ در شهر میانه متولد شد او دوره ی ابتدایی را در دبستان بحری میانجی شهر میانه تحصیل نمود . به عنوان اولین فرزند یک خانواده پرجمعیت از همان سالهای نوجوانی مجبور بود برای تامین کمک خرجی خانواده کنار تحصیل کار هم بکند ٬ سال ۱۳۵۳ درحالی که بیش از چهارده سال نداشت راهی دیار غربت شد و همان جا بود که معنای واقعی تبعیض را از عمق وجود احساس کرده و برای بیان احساسات درونی دست به قلم شد و نویسندگی پیشه کرد . در اوایل ورود به دبیرستان چندین نمایشنامه با درونمایه انقلابی نوشت و در تنها سالن نمایش شهر به صحنه برد . به دلیل ماهیت افشاگرانه نمایشنامه ها استقبال زیادی از کارهای او می شد ولی خیلی زود از ادامه ی کارش جلوگیری کردند . به خاطر علاقه به شغل معلمی بعد از اتمام سال دوم دبیرستان در دانشسرای مقدماتی مراغه ثبت نام کرده و برای ادامه ی تحصیل به شهر مراغه مراجعه نمود . تحصیل در مراغه مصادف بود با جریان پیروزی انقلاب اسلامی و رستمی نیز در جریان مبارزات مردم ایران فعالیت هایی نیز انجام داد که مهمترین آنها نوشتن نمایشنامه صید و اجرای آن با همکاری هنرمندان مراغه ای بشمار می رود ٬ بعد از استخدام در آموزش و پرورش در جریان خدمت سی ساله تلاش زیادی جهت ارتقای فرهنگی منطقه انجام دادند . ایشان در حین خدمت توانست در رشته علوم تربیتی مدرک لیسانس بگیرد . به دلیل انجام فعالیت های شاخص از جمله برگزاری چندین همایش در سطح کشوری و جدیت در پست های کارشناسی مختلف توانسته حدود ۵۰ مورد لوح تقدیر استانی و کشوری دریافت نماید . و اینک در قالب های متعدد ادبی شعر می سراید و اشعار زیادی از ایشان در مجلات و نشریات محلی و کشوری به چاپ رسیده است ٬ همچنین تا کنون چهار جلد کتاب داستان و شعر از ایشان چاپ و منتشر شده است که عبارتند از :
۱ - تا آسمان تا خدا ۲ - سینیق کورپو ۳ - خیال محال
۴ - خورشید خاموش