من متولد اواخر دهه پنجاه و زاییده ء تهران دراندشت و شاعر کشم همانجا عاشقی کردم و عاشقانه نوشته ام هر چقدر شهر بزرگ تر شد برای من و خانواده ام جای کمتری داشت و حال حاشیه نشینم .. ولی در تهران زندگی میکنم هنوز . نفس هایم همانجا فرو میروند حتی اگر جای دیگری زیست کنم
یادم می آید بچه تر که بودم – که هنوز هم کودکم – و دل رنجور و بچه ننه ای دارم .. کتاب هایم که اغلب کتب درسی بودند همیشه با حاشیه هایی مداد خورده دست پدری بود که با پاک کن به جانشان می افتاد .. حاشیه ها را من سیاه کرده بودم این موضوع به دوران ابتدایی بر میگردد .. چیز هایی مینوشتم که بعد ها فهمیدم میتوان نامشان را دلنوشته گذاشت و آهنگی که در ضمیرشان بود بعد ها فهمیدم که عروض است .. به هر حال نوشتنم بر میگردد به زمان داینا یخی ها … مشوق ؟ داشتم .. مادرم و همان پدری که شعر را دوست نداشت و چند تن از معلم هایم .. اما این تعداد پیش دوستانی که همیشه به مسخره میگرفتندم به چشم نمی آمد و نمی آید ..
دیوانه تر از من چه کسی هست کجاست
یک عاشق این گونه از این دست کجاستدیوانه تر از من چه کسی هست
یک عاشق این گونه از این دست
تا اخم کنی دست به خنجر بزند
پلکی بزنی به سیم آخر بزند
تا بغض کنی در هم و بیچاره شود
تا آه کشی بند دلش پاره شود
آتش بزن این قافیه ها سوختنی است
این شعر پُر از یاد تو آتش زدنی است
آتش بزن این قافیه ها سوختنی است
این شعر پُر از یاد تو آتش زدنی است
با توام..
حرفت همه جا هست چه باید بکنم
با این همه بن بست چه باید بکنم
من شاهد نابودی دنیای منم
باید بروم دست به کاری بزنم
من زیستنم قصه ی مردم شده است
یک “تو” وسط زندگی ام گم شده است
بعد از تو جهان دیگری ساخته ام
آتش به دهان خانه انداخته ام
بعد از تو خدا خانه نشینم نکند
دستان دعا بدتر از اینم نکند
آتش بزن این قافیه ها سوختنی است
این شعر پُر از یاد تو آتش زدنی است
آتش بزن این قافیه ها سوختنی است
این شعر پُر از یاد تو آتش زدنی است
من پای بدی های خودم می مانم
من پای بدی های تو هم می مانم
من پای بدی های خودم می مانم
من پای بدی های تو هم می مانم
آتش بزن این قافیه ها سوختنی است…
آتش بزن..
علیرضا آذر
این ابرهای سرخ این کوچه های سرد
این جاده ی سپید این باد دوره گرد
اینها بهانه اند تا با تو سر کنم
تا جز تو از جهان صرف نظر کنم
با من قدم بزن در برف در مسیر
ای بغض ناگزیر اینبار گُر بگیر
من راهی توام با من قدم بزن
همراه من بیا تا شهر ما شدن
…
جاده بهانه است مقصود چشم توست
من راهی توام ای مقصد درست
در برف چای داغ دنیای ما دوتاست
فنجان چای بعد آغاز ماجراست
با من قدم بزن در برف در مسیر
ای بغض ناگزیر اینبار گُر بگیر
من راهی توام با من قدم بزن
همراه من بیا تا شهر ما شدن
جاده بهانه است مقصود چشم توست
من راهی توام ای مقصد درست
من راهی توام با من قدم بزن
همراه من بیا تا شهر ما شدن
این مرز را که باز در تلخی غم است
مهمان به قند کن چایت اگر دم است
علیرضا آذر
ستاره زمین خورد و غم پا گرفت
عطش دست دریا رو بالا گرفت
عطش تو هوای جنون پر کشید
خدا عشق و خون و برابر کشید
یکی مرد میدون شد و نور شد
یکی از کریم و کرم دور شد
یکی آخرش سر به نی ها گذاشت
یکی گم شدو عشق و تنها گذاشت
بگو این سفر آخرش عشق بود
زمین سمت سنگین ترش عشق بود
بگو قصه با غصه همدست نیس
مسیری که رفتیم بن بست نیس
بگو این سفر آخرش عشق بود
زمین سمت سنگین ترش عشق بود
بگو قصه با غصه همدست نیس
مسیری که رفتیم بن بست نیس
*
بگو از شب غربت و خون بگو
بگو از غم و قحط بارون بگو
بگو آسمون مهربونی نکرد
زمین مردو پادرمیونی نکرد
بگو این سفر آخرش عشق بود
زمین سمت سنگین ترش عشق بود
بگو قصه با غصه همدست نیس
مسیری که رفتیم بن بست نیس
بگو این سفر آخرش عشق بود
زمین سمت سنگین ترش عشق بود
بگو قصه با غصه همدست نیس
مسیری که رفتیم بن بست نیس
علیرضا آذر
"نقش یک مرد مرده در فالت
توی فنجان مانده بر میزم
خط بکش دور مرد دیگر را
قهوه‌ات را دوباره می‌ریزم
زندگی از دروغ تا سوگند
خسته از زیر و روی رو در رو
زیر صورت هزارها صورت
خسته از چهره‌های تو در تو
چشم بستی به تخت طاووسم
در اتاقی که شاه من بودم
مرد تاوان اشتباهت باش
آخرین اشتباه من بودم"
چشم واکردم از تو بنویسم
لای در باز و باد می‌آمد
از مسیری که رفته بودی داشت
موجی از انجماد می‌آمد
مفت هم بوسه‌ام نمی‌ارزد
وای از این عشق‌های دوزاری
هی فرار از دو سوی خود رفتن
آخ از این مردهای اجباری...
مثل ماهی معلق از قلاب
زیر بار الاغ‌ها مردن
بر چلیپای تخت‌ها مصلوب
با خودت در اتاق‌ها مردن
زندگی از دروغ تا سوگند
خسته از زیر و روی رو در رو
زیر صورت هزارها صورت
خسته از چهره‌های تو در تو
بی‌گناه از شکنجه‌ها زخمی
پشت هم اتهام‌ها خوردن
هق هق از درد و الکن از گفتن
انتهای کلام را خوردن
غرق ِ در موج‌های پیش آمد
گوشه‌ی گوش‌های دور از من
پشت سکان خدا نشست اما
باز هم ناخدا پرستیدن
دل به دریای هر چه باداباد
قایقم را به بادها دادم
ناگزیر از گریز از ماندن
توی شیب مسیر افتادن
بادبان پاره، عرشه بی‌سکان
قایقم رفت و قبل ساحل مرد
پیکرش داشت وقت جان کندن
روی گل‌ها تلو تلو می خورد...
دستم از هرچه هست کوتاه است
از جهان قایقی به گل دارم
بشنو ای شاه ِ گوش ماهی‌ها
دل اگر نیست درد و دل دارم !
چشم واکردم از تو بنویسم
لای در باز و باد می آمد
از مسیری که رفته بودی داشت
موجی از انجماد می‌آمد
با زبان، با نگاه، با رفتن
زخم جز زخم‌های کاری نیست
پای اگر بود پای رفتن بود
دست اگر هست دست یاری نیست
از کمرگاه چله‌ها رفتند
از پی تیرها نباید گشت
چشم بردار علیرضا بس کن
"از کمان رفته بر نخواهد گشت"
علیرضا آذر
زندگی یک چمدان است که می آوریشبار و بندیل سبک می کنی و می بریشخودکشی،مرگ قشنگی که به آن دل بستمدسته کم هر دو سه شب سیر به فکرش هستمگاه و بیگاه پُر از پنجره های خطرمبه سَرم می زند این مرتبه حتما بپرمگاه و بیگاه شقیقه ست و تفنگی که منمقرص ماهی که تو باشی و پلنگی که منمچمدان دست تو و ترس به چشمان من استاین غم انگیزترین حالت غمگین شدن استقبل رفتن دو سه خط فحش بده،داد بکشهی تکانم بده،نفرین کن و فریاد بکشقبل رفتن بگذار از تهِ دل آه شومطوری از ریشه بکش ارّه که کوتاه شوم مثل سیگار،خطرناک ترین دودم باششعله آغوش کنم حضرت نمرودم باش مثل سیگار بگیرانم و خاکستر کنهر چه با من همه کردند از آن بدتر کن مثل سیگار تمامم کن و ترکم کن بازمثل سیگار تمامم کن و دورم انداز من خرابم بنشین،زحمت آوار نکشنفست باز گرفت،این همه سیگار نکش آن به هر لحظه ی تب دار تو پیوند، منمآنقدر داغ به جانم ،که دماوند منم توله گرگی ،که در اندیشه ی شریانِ منیکاسه خونی،جگری سوخته مهمان منی چَشم بادام،دهان پسته،زبان شیر و شکرجام معجونِ مجسم شده این گرگ پدر تا مرا می نگرد قافیه را می بازم... بازی منتهی العافیه را می بازم سیبِ سیب است تَن انگیزه ی هر آه منمرطب عرشِ نخیل او قدِ کوتاه منم ماده آهوی چمن،هوبره ی سینه بلورقاب قوسِین دهن، شاپریه قلعه ی دور مظهر جانِ پلنگم که به ماهی بندمو به جز ماه دل از عالم و آدم کندم ماهِ بیرون زده از کنگره ی پیرهنمنکند خیز برم پنجه به خالی بزنم خنده های نمکینت،تب دریاچه ی قمبغض هایت رقمی سردتر از قرنِ اتم مویِ بَرهم زده ات،جنگل انبوه از دودو دو آتشکده در پیرهنت پنهان بود قصه های کهن از چشم تو آغاز شدندشاعران با لب تو قافیه پرداز شدند هر پسربچه که راهش به خیابان تو خوردیک شبه مرد شد و یکه به میدان زد و مُرد من تو را دیدم و آرام به خاک افتادمو از آن روز که در بندِ توام آزادم چشممان خورد به هم،صاعقه زد پلکم سوختنیزه ای جمجمه ام را به گلوبند تو دوخت سَرم انگار به جوش آمد و مغزم پوسیدسرطانی شدم و مرگ لبم را بوسید دوزخِ نی شدم و شعله دواندم به تنتشعله پوشیدم و مشغولِ پدر سوختنت به خودم آمدم انگار تویی در من بوداین کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود پیش چشم همه از خویش یَلی ساخته امپیش چشمان تو اما سپر انداخته ام ناگهان دشنه به پشت آمد و تا بیخ نشستماه من روی گرفت و سر مریخ نشست آس ِ در مشتِ مرا لاشخوران قاپ زدندکرکسان قاعده را از همه بهتر بلدند چایِ داغی که دلم بود به دستت دادمآنقدر سرد شدم،از دهنت افتادم و زمینی که قسم خورد شکستم بدهدو زمان چَنبره زد کار به دستم بدهدتو نباشی من از آینده ی خود پیرترماز خر زخمیِ ابلیس زمین گیر ترمتو نباشی من از اعماق غرورم دورمزیر بی رحم ترین زاویه ی ساطورمتو نباشی من و این پنجره ها هم زردیمشاید آخر سر ِ پاییز توافق کردیمهر کسی شعله شد و داغ به جانم زد و رفتمن تو را دو... دهنه روی دهانم زد و رفتهمه شهر مهیاست مبادا که تو راآتش معرکه بالاست مبادا که تو رااین جماعت همه گرگند مبادا که تو راپی یک شام بزرگند مبادا که تو رادانه و دام زیاد است مبادا که تو رامرد بد نام زیاد است مبادا که تو راپشت دیوار نشسته اند مبادا که تو رانا نجیبان همه هستند مبادا که تو راتا مبادا که تورا باز مبادا که تو راپرده بر پنجره انداز مبادا که تو رادل به دریا زده ای پهنه سراب است نروبرف و کولاک زده راه خراب است نروبی تو من با بدن لخت خیابان چه کنمبا غم انگیزترین حالت تهران چه کنمبی تو پتیاره ی پاییز مرا می شکنداین شب وسوسه انگیز مرا می شکندبی تو بی کار و کسم وسعت پشتم خالیستگل تو باشی من مفلوک دو مشتم خالیستبی تو تقویم پر از جمعه بی حوصله هاستو جهان مادر آبستن خط فاصله هاستپسری خیر ندیدهَ م که دگر شک دارمبعد از این هم به دعاهای پدر شک دارممی پرم ،دلهره کافیست خدایا تو ببخشخودکشی دست خودم نیست، خدایا تو ببخش...
علیرضا آذر
هم خواب مردابند تا جریان ندارند...
هرگز به دریایی شدن ایمان ندارند
یک خوشه گندم کارمان را ساخت گفتند...
جایی برای حضرت انسان ندارند
بعدش تمام گاوها گاوِ حسن شد...
الان که الان است هم پستان ندارند
چیزی به جز عِفریته مادرها نزادند...
مردان به غیر از نطفه ی شیطان ندارند
هر آرزوی تلخ خود را قهوه خوردم...
فنجان به فنجان ذکر شد امکان ندارند
وقتی شروع قصه با تردید باشد...
تردیدهای داستان پایان ندارند
رستم، بخواب و مرده شویی را رها کن...
این مرده ها مهری به بازوشان ندارند
این ابرهای بی تعادل خسته کردند...
یا سیل می بارند یا باران ندارند
گشتم تمام هفته ها و ماه ها را...
تقویم ها یک روز تابستان ندارند
مفتش، نگاهی که نمی بارد گران است...
این پلک ها الماس آویزان ندارند
پای خودت، این جاده ها راه سقوطند...
تا انتها یک دور برگردان ندارند
گاهی دبستان ابتدای عُقده سازی ست...
آوارهای کودکی جبران ندارند
سارای سال اولی بابا ندارد...
بابای دیگر بچه ها هم نان ندارند
این رودهای مختصر خواهند خشکید...
وقتی به دریایی شدن ایمان ندارند
علیرضا آذر
من همون آدم قبلم … با همون عشق قدیمی
با همون زخمای کهنه … با همون لحن صمیمیمن همون آدم قبلم … تو عوض شدی که دیگه
حرفت و دلت یکی نیست … هر کدوم یه چیزی میگهاز همون روزای اول … راهمون از هم جدا بود
اون همه دیوونه بازی … اشتباه بود، اشتباه بوداین همه وقته گذشته … با هم آشنا نمی شیم
نمی دونم، نمی فهمم … ما چرا جدا نمی شیممن همون آدم قبلم … تو عوض شدی، بریدی
پای حرفمون نموندی … رفتی پاتو پس کشیدیرد پاتو که گرفتم … چه چیزایی که ندیدم
از تو با هر کی که گفتم … نمی دونی چی شنیدمتوی چشم هم یه بارم … خوب و محترم نبودیم
هر کی کار خودشو کرد … ما حریف هم نبودیماین همه وقته گذشته … با هم آشنا نمی شیم
نمی دونم، نمی فهمم … ما چرا جدا نمی شیم
علیرضا آذر
لیلی بنشین خاطره ها را رو کنلب وا کن و با واژه بزن جادو کن
لیلی تو بگو،حرف بزن،نوبت توست
بعد از من و جان کندن من نوبت توست
لیلی مگذار از دَم ِ خود دود شوم
لیلی مپسند این همه نابود شوم
لیلی بنشین، سینه و سر آوردم
مجنونم و خونابِ جگر آوردم
مجنونم و خون در دهنم می رقصد
دستان جنون در دهنم می رقصد
مجنون تو هستم که فقط گوش کنی
بگذاری ام و باز فراموش کنی
دیوانه تر از من چه کسی هست،کجاست
یک عاشق ِ این گونه از این دست کجاست
تا اخم کنی دست به خنجر بزند
پلکی بزنی به سیم آخر یزند
تا بغض کنی،درهم و بیچاره شود
تا آه کِشی،بندِ دلش پاره شود
ای شعله به تن،خواهرِ نمرود بگو
دیوانه تر از من چه کسی بود،بگو
آتش بزن این قافیه ها سوختنی ست
این شعر ِ پُر از داغ ِ تو آتش زدنی ست
ابیاتِ روانی شده را دور بریز
این دردِ جهانی شده را دور بریز
من را بگذار عشق زمین گیر کند
این زخم سراسیمه مرا پیر کند
این پِچ پِچ ِ ها چیست،رهایم بکنید
مردم خبری نیست،رهایم بکنید
من را بگذارید که پامال شود
بازیچه ی اطفالِ کهنسال شود
من را بگذارید به پایان برسد
شاید لَت و پارَم به خیابان برسد
من را بگذارید بمیرد،به درَک
اصلا برود ایدز بگیرد،به درَک
من شاهدِ نابودی دنیای منم
باید بروم دست به کاری بزنم
حرفت همه جا هست،چه باید بکنم
با این همه بن بست چه باید بکنم
لیلی تو ندیدی که چه با من کردند
مردم چه بلاها به سَرم آوردند
من عشق شدم،مرا نمی فهمیدند
در شهرِ خودم مرا نمی فهمیدند
این دغدغه را تاب نمی آوردند
گاهی همگی مسخره ام می کردند
بعد از تو به دنیای دلم خندیدند
مردم به سراپای دلم خندیدند
در وادیِ من چشم چرانی کردند
در صحن ِ حَرم تکه پرانی کردند
در خانه ی من عشق خدایی می کرد
بانوی هنر، هنرنمایی می کرد
من زیستنم قصه ی مردم شده است
یک تو، وسط زندگیم گم شده است
اوضاع خراب است،مراعات کنید
ته مانده ی آب است،مراعات کنید
از خاطره ها شکر گذارم، بروید
مالِ خودتان دار و ندارم، بروید
لیلی تو ندیدی که چه با من کردند
مردم چه بلاها به سرم آوردند
من از به جهان آمدنم دلگیرم
آماده کنید جوخه را، می میرم
در آینه یک مردِ شکسته ست هنوز
مرد است که از پا ننشسته ست هنوز
یک مرد که از چشم تو افتاد شکست
مرد است ولی خانه ات آباد، شکست
در جاده ی خود یک سگِ پاسوخته بود
لب بر لب و دندان به زبان دوخته بود
بر مسندِ آوار اگر جغد منم
باید که در این فاجعه پرپر بزنم
اما اگر این جغد به جایی برسد
دیوانه اگر به کدخدایی برسد
ته مانده ی یک مرد اگر برگردد
صادق،سگ ولگرد اگر برگردد
معشوق اگر زهر مهیا بکند
داوود نباشد که دری وا بکند
این خاطره ی پیر به هم می ریزد
آرامش تصویر به هم می ریزد
ای روح مرا تا به کجا می بری ام
دیوانه ی این سرابِ خاکستری ام
می سوزم و می میرم و جان می گیرم
با این همه هر بار زبان می گیرم
در خانه ی من پنجره ها می میرند
بر زیر و بم باغ، قلم می گیرند
این پنجره تصویر خیالی دارد
در خانه ی من مرگ توالی دارد
در خانه ی من سقف فرو ریختنی ست
آغاز نکن،این اَلَک آویختنی ست
بعد از تو جهانِ دگری ساخته ام
آتش به دهانِ خانه انداخته ام
بعد از تو خدا خانه نشینم نکند
دستانِ دعا بدتر از اینم نکند
من پای بدی های خودم می مانم
من پای بدی های تو هم می مانم
لیلی تو ندیدی که چه با من کردند
مردم چه بلاها به سرم آوردند
آواره ی آن چشم ِ سیاهت شده ام
بیچاره ی آن طرز نگاهت شده ام
هر بار مرا می نگری می میرم
از کوچه ی ما می گذری، می میرم
سوسو بزنی، شهر چراغان شده است
چرخی بزنی،آینه بندان شده است
لب باز کنی،آتشی افروخته ای
حرفی بزنی،دهکده را سوخته ای
بد نیست شبی سر به جنونم بزنی
گاهی سَرکی به آسمانم بزنی
من را به گناهِ بی گناهی کشتی
بانوی شکار، اشتباهی کشتی
بانوی شکار،دست کم می گیری
من جان دهم آهسته تو هم می میری
از مرگِ تو جز درد مگر می ماند
جز واژه ی برگرد مگر می ماند
این ها همه کم لطفی ِ دنیاست عزیز
این شهر مرا با تو نمی خواست عزیز
دیوانه ام،از دست خودم سیر شدم
با هر کسِ همنام ِ تو درگیر شدم
ای تُف به جهانِ تا ابد غم بودن
ای مرگ بر این ساعتِ بی هم بودن
یادش همه جا هست،خودش نوش ِ شما
ای ننگ بر و مرگ بر آغوش شما
شمشیر بر آن دست که بر گردنش است
لعنت به تنی که در کنار تنش است
دست از شب و روز گریه بردار گلم
با پای خودم می روم این بار گلم
از : علیرضا آذر
بـــه خودم آمدم انگار تویـــی در من بود
این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود
آن به هر لحظه‌ی تب‌دار تو پیوند منم
آنقدر داغ به جانـــم کـــه دماوند منم
با توام ای شعر …
و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد
و زمـــان چنبـــره زد کار به دستم بدهد
من تورا دیدم و آرام به خاک افتادم
و از آن روز کـــه در بند تـــوام آزادم
بی تو بی کار و کسم وسعت پشتم خالیست
گل تــو باشی من مفلوک،دو مشتم خالیست
تو نباشی من از اعماق غرورم دورم
زیـــر بی‌رحم ترین زاویـه‌ی ساطورم
با توام ای شعر ، به من گوش کن
نقشه نکش حرف نزن گــوش کن
ریشه به خونابه و خـــون می‌رسد
میوه که شد بمبِ جنون می‌رسد
محضِ خودت بمب منم،دورتر
می‌ترکـــم چند قدم دورتـــر
حضرتِ تنهـــای بـــه هم ریخته
خون و عطش را به هم آمیخته
دست خراب است،چرا سَر کنم
آس نشانـــم بده بـــــاور کنــــم
دست کسی نیست زمین گیری‌ام
عاشقِ این آدمِ زنجیــــری‌ام
شعله بکِش بر شبِ تکراری‌ام
مُرده‌ی این گونــه خود آزاری‌ام
خانه خرابیِ من از دست توست
آخــرِ هر راه به بن بستِ توست
از همــه‌ی کودکیَم درد ماند
نیم وجب بچه‌ی ولگرد ماند
من که منم جای کسی نیستم
میــــوه‌ی طوبای کسی نیستم
گیــجِ تماشای کسی نیستم
مزه‌ی لب‌های کسی نیستم
مثل خودت دردِ خیابانی‌ام
مثل خودت دردِ خیابانی‌ام