باز می رسم به شهر در جهنمی ز دود
با مسافرانِ خواب با قطار صبح زود
خواب های نا تمام، حرف های بین راه
بی تبسم و نگاه، بی ترانه و سرود
پشت صندلی پر از نام های ناشناس
خاطرات بی صدا، عقده های یادبود
جاده ها به شهرها کاشکی نمی رسید
خواب های بین راه کاش واقعی نبود
روستای من کجاست شهرزاد قصه ها
گم شده بهشت من در جهنمی ز دود
عبدالجبار کاکایی
روزی ما دوباره کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.
روزی که کمترین سرود
بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری است
روزی که دیگر درهای خانه شان را نمی بندند
قفل
افسانه یی ست
وقلب
برای زندگی بس است.
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی.
روزی که آهنگ هر حرف
زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جست و جوی قافیه نبرم.
روزی که هر لب ترانه یی ست
تا کمترین سرود ، بوسه باشد.
روزی که تو بیایی برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود.
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم . . .
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که دیگر نباشم
احمد شاملو
چه غریب ماندی ای دل، نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری
دل من! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری
سحرم کشیده خنجر که: چرا شبت نکشته ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری
به سرشک همچو باران ز برت چه بر خورم من؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری
به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری
هوشنگ ابتهاج
تاج از فرق فلک برداشتن
جاودان آن تاج بر سر داشتن
در بهشت آرزو، ره یافتن
هر نفس شهدی به ساغر داشتن
روز در انواع نعمت ها و ناز
شب بتی چون ماه در بر داشتن
صبح از بام جهان چون آفتاب
روی گیتی را منور داشتن
شامگه چون ماهِ رویا آفرین
ناز بر افلاک اختر داشتن
چون صبا در مزرع سبز فلک
بال در بال کبوتر داشتن
حشمت و جاه سلیمان یافتن
شوکت و فر سکندر داشتن
تا ابد در اوج قدرت زیستن
ملک هستی را مسخر داشتن
بر تو ارزانی که ما را خوش تر است
لذت یک لحظه مادر داشتن !
فریدون مشیری
در فلق بود که پرسید سوار
از پس هجرت چندین ساله
باز انگار سوار، نتوانست بیابد ره سرمنزل یار
باز از من پرسید
خانه دوست کجاست؟
رهگذر بودم و باخود گفتم
پاسخش با سهراب:
نرسیده به.......... درخت!
نگهم مکثی کرد،
به درختی که دگر نیست و جایش انگار
پایه ای سرد و بلند، که هدایت کند از دور پیام ما را!
نرسیده به دکل !...
کوچه باغی که دگر نیست مگر ره گذری سرد و غریب
باغ اما ز فزونی طلبی های زمانه خشک است
ودرونش همه آوار بلندی رسته
خوش به حالت سهراب
کودکان هم امروز، مات و مبهوت تصاویر دروغین شده اند
سخت محروم طراوت شده اند
در سکوتی که درختان دارند،
جای یک لانه گنجشگ چه خالی مانده،
جای آن کودک سرشار از شوق
کسی امروز به شوقی نرود روی درختی به تماشای طبیعت، افسوس
وصداقت که چو برگی به زمین افتاده،
آسمان هم گاهی، توی نقاشی ها، آبی و خوشرنگ است
خانه دوست همین نزدیکی است
لیک من گم شده ام
ای سوار دیروز
من کجا هستم، اول تو بگو!
خوش به حالت سهراب.
دانیال نژادملایری
نگاه کُن که غم درون دیده‌ام
چگونه قطره قطره آب می‌شود
چگونه سایۀ سیاه سرکشم
اسیر دست آفتاب می‌شود
نگاه کُن
تمام هستی‌ام خراب می‌شود
شراره‌ای مرا به کام می‌کشد
مرا به اوج می‌بَرد
مرا به دام می‌کِشد
نگاه کُن
تمام آسمانِ من
پُر از شهاب می‌شود
تو آمدی ز دورها و دورها
ز سرزمین عطرها و نورها
نشانده‌ای مرا کنون به زورقی
ز عاج‌ها، ز ابرها، بلورها
مرا ببر امید دل‌نواز من
ببر به شهر شعرها و شورها
به راه پُرستاره می‌کشانی‌ام
فراتر از ستاره می‌نشانی‌ام
نگاه کُن
من از ستاره سوختم
لبالب از ستارگان تب شدم
چو ماهیان سرخ‌رنگ ساده دل
ستاره‌چین برکه‌های شب شدم
چه دور بود پیش از این زمین ما
به این کبود غرفه‌های آسمان
کنون به گوش من دوباره می‌رسد
صدای تو
صدای بال برفی فرشتگان
نگاه کُن که من کجا رسیده‌ام
به کهکشان، به بیکران، به جاودان
کنون که آمدیم تا به اوج‌ها
مرا بشوی با شراب موج‌ها
مرا بپیچ در حریر بوسه‌ات
مرا بخواه در شبان دیر پا
مرا دگر رها مکُن
مرا از این ستاره‌ها جدا مکُن
نگاه کُن که موم شب به راه ما
چگونه قطره قطره آب می‌شود
صراحی سیاه دیدگان من
به لای‌لای گرم تو
لبالب از شراب خواب می‌شود
به روی گاهواره‌های شعر من
نگاه کُن
تو می‌دمی و آفتاب می‌شود
فروغ فرخ‌زاد
از مجموعۀ «تولدی دیگر»
کاش من شب بودم
و سکوتم زنوای جغدی
یا صدای قدم شبگردی
ناگهان از دل من پر می زد
کاش من شب بودم
در بر ماه پراز نور و امید
تا سحر شعرو غزل می خواندم
با غزل از دل هر شبگردی غصه را می راندم
کاش من شب بودم
تاکه در سفره آن درویشی
کز جهان غیر شماتت نچشید.
نان ایثارو محبت بنهم
و پتوی پر از کوکب خود
بنهم بر سر آن کودک آواره شهر
کز سر وحشت شب
یا غم سردی آن به خودش می لرزد
کاش من شب بودم
که شوم زود تمام
بهر آن کس که دلش از غم شبها خون است
کاش من شب بودم
تا که خورشید ز شمشیر سحر
سینه ام را بدرد
و تمام افق از خون تنم سرخ کند
و چو شمعی که سحر می میرد
بود من یکسره نابود شود
«کاش من شب بودم»
محمد رضا ایمانی فولادی
این فصلها چقدر سوز دارد
می سوزاند صورت اعتقادات گرم دیروزی را
و در میان قندیلهای یخی آینده اش
محبت است که
قطره قطره یخ می زند
سوز دارد
اینکه شدنی های مکرر دیروزت
گناه های فرداهایت باشد
و نشود حتی
از بند لحظه هایت رهاشوی وخودت را بشکافی
و مردانه فریاد بزنی آتش بس
زندگی همین نگاه ساده ایست که جریان دارد
محمد رضا ایمانی فولادی