درهمانه قسمت چهارم

برادرم مشاور املاک است

من مشاور افلاک

او زمین ها را متر می کند

من آسمان ها را

من از ساختن بیت خوشحال می شوم

او از فروختن بیت

او چندین دفتر دارد ،

من چندین کتاب

او هر روز بزرگ می شود

من هر روز کوچک

با تمام این ها نمی دانم چرا اهل محل

به من می گویند اکبر ،

به او می گویند اصغر؟

اکبر اکسیر

رخش،گاری کشی می کند

رستم ،کنار پیاده رو سیگار می فروشد

سهراب ،ته جوب به خود می پیچید

گردآفرید،از خانه زده بیرون

مردان خیابانی برای تهمینه بوق می زنند

ابوالقاسم برای شبکه سه ،سریال جنگی می سازد

وای ...

موریانه ها به آخر شاهنامه رسیده اند!!

اکبر اکسیر

بهزیستی نوشته بود:

شیر مادر ، مهر مادر ، جانشین ندارد.

شیر مادر نخورده ، مهر مادر پرداخت شد

پدر یک گاو خرید

و من بزرگ شدم.

اما ، هیچ کس حقیقت مرا نشناخت

جز معلم عزیز ریاضی ام

که همیشه می گفت:

گوساله ، بتمرگ!!

اکبر اکسیر

همۀ گاوها گوساله به دنیا می آیند

من گوساله گاو به دنیا آمدم

شیرم را دوشیدند

شاخم را شکستند

از دباغخانه که برگشتم عزیز شدم

حالا نشسته ام پشت ویترین گالری کفش

سایز 37

درست اندازۀ پای ملیحه!

اکبر اکسیر

بگو قطار بایستد

بگو در ماه ترین ایستگاه زمین بماند

بماند سوت بکشد ، بماند دیر برود

بماند سوت بکشد ، برود

دور شود

بگو قطار بایستد

دارم آرزو می کنم

می خواهم از همین بین راه

از همین جای هیچ کس نیست

کمی از کناره ی دنیا راه بروم

از جاده های تنها

که مردان بسیاری را گم کرد

مردانی که در محرم ترین ساعات عشق گریستند

و صدایشان در هیچ قلبی نپیچید

می خواهم سوت

بزنم ، بمانم

زود بروم ، سوت بزنم ، دور شوم

کمی از این همه صندلی های پر دود

کمی از این همه چشم و عینک های سیاه

می خواهم کمی دورتر از شما سوت بزنم

می خواهم در ماه ترین ایستگاه زمین

در محرم ترین ساعات ماه

گریه کنم

می خواهم کمی دورتر از شما

کمی نزدیک تر به ماه

بمیرم

هیوا مسیح

از آن خورشید های همیشه در کودکی
از آن روزهای شکوفه تا سیب
و آن مشق های تا کتاب
که تو نبودی
تا همین یک بار دیگر که در سفرم
مادرم باز
به امامزاده های کنار راه سلام می کند
و نگاهش در انتهای دشت های چه دور
محو می شود
می دانم
دعا می کند وقتی امتداد جاده مرا به دورهای ناپیدا برد
تمام آبهای عالم
پشت سرم سرود بخوانند
حالا تمام آب های نه تنها پشت سرم
که آب
همین کاسه ی آفتاب خورده هم سرود می خواند
و هر روز
بچه های تمام دنیا
با اولین قطار
با اولین هواپیمای آشنا
به خانه ام می آیند
تا نه تنها برای دعاهای پشت سرم
که برای تمام مسافران راههای ناپیدا
دعا کنیم

هیوا مسیح

 آورده اند مردی از ابنای روزگار

                                یک روز گشت بر خرک لنگ خود سوار

                                                  بانوی خویش و نیز کمی خرت و پرت را

                                                  آورد و ترک آن خر بی چاره کرد بار

                                در بین راه خویش رسیدند از قضا

                                آن دو به پیرمرد غریبی که بود زار

                                                 آن پیرمرد خسته و آشفته می نمود

                                                 بر او گذشته بود نود سال آزگار

                               زن گفت خسته است و گمانم گرسنه است

                                ای مرد صبر کن خر خود را نگاهدار!

                                                   مرد اندکی طعام به آن پیرمرد داد

                                                   قصد ثواب کرد به درگاه کردگار

                                  گفت ای جوان خدا دهدت اجر بی حساب

                                  چون من نسازدت به غم و عاجزی دچار

                                                    از بس که راه آمدم از پا فتاده ام

                                                    ای کاش می شدم به خرت اندکی سوار

                                   مرد جوان که یکسره جوگیر گشته بود

                                    از خر پیاده گشت و بفرما زدش دوبار

                                                     یک ساعتی گذشت و رسیدند همرهان

                                                    جایی که بود مقصد مرد ثوابکار

                                     گفت ای پدر پیاده شو از خر رسیده ایم

                                      گاه فراق آمد و وقت وداع یار

                                                    اما ببین که داد چه پاسخ بدون شرم

                                                    آن پیرمرد رند به آن مرد بدبیار

                                       گفت ای جوان مزاحم ما می شوی چرا؟!

                                       دست از من شکسته دل ناتوان بدار!

                      این خر، خر من است اگر مدعای توست

                      بسیار خب برو سند محضری بیار!

                                       مرد جوان که گیج و پریشان و مات بود

                                        گفت این خر من است...گواه من این نگار...

محمدرضا ترکی

خواب دیده‌ام
خواب یک پل هوایی
روی یک عالمه درخت 
بالای جنگل

می‌گویند ادرکنی
چطور می توانی درک کنی
وقتی یکه و تنها
بدون اسب
بدون شمشیر
از پشت این دره بیایی
و جمجمه‌ات 
یخ زده باشد

بچسبی به ستونها
ستونهای پل هوایی
بلند بلند
-طوری که فقط خودت بشنوی -
به خدا بگویی
قرارمان این نبود ...

آروز نوری

صبح روزی پشت در می آید و من نیستم
قصه دنیا به سر می آید و من نیستم

یک نفر دلواپسم این پا و آن پا می کند 
کاری از من بلکه بر می آید ومن نیستم 
خواب و بیداری ... خدایا بازهم در می زند
نامه هایم از سفر می آید و من نیستم

هرچه من می آمدم تا نبش کوچه او نبود 
روز آخر یک نفر می آید و من نیستم

در خیابان در اتاقم روی کاغذ پشت میز 
شعر تازه آنقدر می آید و من نیستم

بعدها اطراف جای شب نشینی های من 
بوی یک سیگار زر می آید و من نیستم

بعدها وقتی که تنها خاطراتم مانده است 
عشق روزی رهگذر می آید و من نیستم

میثم امانی...

بچه ها عشق قشنــگ است ولـی

سهم عاشق دل تنــگ است ولـی

بین معشـــوقه و عاشــــق گه گـاه

زندگی صحنه ی جنــگ است ولـی

دل معشـــــوقه و عاشـــــق با هـم

مثل آیینـــــه و سنــــگ است ولـی

با سیــــاهی و سفیــــــدی ترکیـب

عشق یعنی که دو رنگ است ولی

درد بسیــــار شکســــت عشقـــی

بدتـــــــر از زخم پلنــــگ است ولـی

دوستــــــانم همه تان می دانیــــــد

عشق بی زور تفنـــــگ اسـت ولـی

خودمـــــــانیم بـــــــــدون این عشـق

کـــــــار دنیا همه لنــــگ است ولـی

بچه ها بـا همــــه ی ایـــــن اوصــاف

بخـــــدا عشق قشنــــگ است ولی

سجاد صادقی 

(به یاد بچه های خوب کاشان که سجاد صادقی هم شهریشون هست . سجاد صادقی اهل ابوزیدآباد کاشان است .)

زنی را می شناسم من

که شوق بال و پر دارد

ولی از بس که پُر شور است

دو صد بیم از سفر دارد

زنی را می شناسم من

که در یک گوشه ی خانه

میان شستن و پختن

درون آشپزخانه

سرود عشق می خواند

نگاهش ساده و تنهاست

صدایش خسته و محزون

امیدش در ته فرداست

زنی را می شناسم من

که می گوید پشیمان است

چرا دل را به او بسته

کجا او لایق آنست؟

زنی هم زیر لب گوید

گریزانم از این خانه

ولی از خود چنین پرسد

چه کس موهای طفلم را

پس از من می زند شانه؟

زنی آبستن درد است

زنی نوزاد غم دارد

زنی می گرید و گوید

به سینه شیر کم دارد

زنی با تار تنهایی

لباس تور می بافد

زنی در کنج تاریکی

نماز نور می خواند

زنی خو کرده با زنجیر

زنی مانوس با زندان

تمام سهم او اینست

نگاه سرد زندانبان

زنی را می شناسم من

که می میرد ز یک تحقیر

ولی آواز می خواند

که این است بازی تقدیر

زنی با فقر می سازد

زنی با اشک می خوابد

زنی با حسرت و حیرت

گناهش را نمی داند

زنی واریس پایش را

زنی درد نهانش را

ز مردم می کند مخفی

که یک باره نگویندش

چه بد بختی چه بد بختی

زنی را می شناسم من

که شعرش بوی غم دارد

ولی می خندد و گوید

که دنیا پیچ و خم دارد

زنی را می شناسم من

که هر شب کودکانش را

به شعر و قصه می خواند

اگر چه درد جانکاهی

درون سینه اش دارد

زنی می ترسد از رفتن

که او شمعی ست در خانه

اگر بیرون رود از در

چه تاریک است این خانه

زنی شرمنده از کودک

کنار سفره ی خالی

که ای طفلم بخواب امشب

بخواب آری

و من تکرار خواهم کرد

سرود لایی لالایی

زنی را می شناسم من

که رنگ دامنش زرد است

شب و روزش شده گریه

که او نازای پردرد است

زنی را می شناسم من

که نای رفتنش رفته

قدم هایش همه خسته

دلش در زیر پاهایش

زند فریاد که: بسه

زنی را می شناسم من

که با شیطان نفس خود

هزاران بار جنگیده

و چون فاتح شده آخر

به بدنامی بد کاران

تمسخر وار خندیده

زنی آواز می خواند

زنی خاموش می ماند

زنی حتی شبانگاهان

میان کوچه می ماند

زنی در کار چون مرد است

به دستش تاول درد است

ز بس که رنج و غم دارد

فراموشش شده دیگر

جنینی در شکم دارد

زنی در بستر مرگ است

زنی نزدیکی مرگ است

سراغش را که می گیرد؟

نمی دانم، نمی دانم

شبی در بستری کوچک

زنی آهسته می میرد

زنی هم انتقامش را

ز مردی هرزه می گیرد

زنی را می شناسم من

نمی دونم شاعر این شعر کدوم شاعر هست ؟

بعضی جاها نوشته شاعرش خانم فریبا شش بلوکی هست از مجموعه شعر شبانه

و بعضی جاها هم نوشته از خانم سیمین بهبهانی هست